Ta ostatnia w naszym kraju prezentowana jest jeszcze przez dwa gatunki mieniaków, pokłonnika kamila oraz pasyna lucylla.

To co wyróżnia ten gatunek to duże rozmiary, bowiem jego skrzydła mogą osiągać rozpiętość do 8 cm, co tym samym stawia go w gronie naszych największych motyli dziennych i przy okazji owadów w ogóle. Oprócz dużych rozmiarów zwraca uwagę ubarwienie, zarówno wierzchniej jak i spodniej strony skrzydeł, w którym obecne są takie kolory jak czarny, biały, pomarańczowy i niebieski.

Nie dziwi zatem fakt, że niemal każdy entomolog marzy o spotkaniu tego niezwykle efektownego gatunku. Trzeba jednak powiedzieć, że nie jest to motyl częsty w naszym kraju, ponadto wydaje jedno pokolenie w ciągu roku, jego pojaw trwa w danej lokalizacji zwykle tylko koło miesiąca, a do tego w szczególności samice przebywają głównie w koronach drzew.

Zwykle obserwacje dotyczą zatem samców, które z upodobaniem siadają na różnego rodzaju drogach, gdzie spijają wodę z kałuż, ale notuje się je również na padlinie i ekskrementach. Jest to gatunek leśny, ale występuje tylko w takich lasach w których rośnie jego główna roślina żywicielska tj. topola osika. Na liściach tego drzewa zapłodniona samica składa pojedynczo jaja, z których wylegają się gąsienice żerujące na liściach. W zwiniętym w tutkę liściu gąsienice przezimowują aby w następnym roku dokończyć żerowanie i przeobrażenie. Postacie doskonałe pojawiają się pod koniec maja i na początku czerwca, niekiedy przy wystąpieniu niekorzystnych warunków pogodowych okres pojawu jest opóźniony.

Jak wspomniano gatunek stosunkowo rzadki, co wynika z usuwania młodych osik, podstawowego gatunku pokarmowego. Z tego powodu motyl ten został umieszczony na „Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce” z kategorią LC.