Również pod względem systematycznym  nie stanowią one jednolitej grupy. Ze względów praktycznych i tradycyjnych można je przeciwstawić „motylom większym” czyli makrolepidoptera. Trzeba jednak pamiętać, że przedstawiciele niektórych rodzin, np. omacnicowatych (Pyralidae) mają większe rozmiary od najmniejszych motyli większych. Jednak większość mikrolepidoptera mieści się w kategoriach wielkości, gdzie długość przedniego skrzydła nie przekracza 1 cm, a rozpiętość skrzydeł często wynosi zaledwie kilka milimetrów. Ich oznaczaniem zajmują się zwykle wąsko wyspecjalizowani fachowcy.

Przystosowania i różnorodność form życiowych motyli drobnych są tak ogromne, że nie da się ich ująć w żadne ogólne schematy. Kto jednak decyduje się na krok w kierunku ich lepszego poznania, a nie traci zapału i cierpliwości, wkrótce będzie zdumiony i zafascynowany światem tych miniaturowych motylków. Potrzebne są do tego koniecznie silnie powiększające lupy, a do oznaczania specjalistyczna literatura. Niemal wszystkie przeznaczone dla laików przewodniki i atlasy o motylach, zawierają z reguły niewielki zestaw gatunków motyli drobnych.

Do najmniejszych motyli zaliczane są pasynki (Nepticulidae), których rozpiętość skrzydeł wynosi średnio 5-6 mm. Nierzadko wymiar ten sięga zaledwie 4 mm, a za rekordzistę uchodzi Stigmella microtheriella, której skrzydła rzadko przekraczają rozpiętość 3-3,5 mm. Gatunek ten jest u nas rozpowszechniony na leszczynie i grabie, gdzie w liściach minują ich gąsienice.